In 1853 werden de havendammen verlengd. Op het nieuwe haven­hoofd (westkop) plaatste het gemeentebestuur een petroleumlamp van het type “schipper-toplantaarn” De havenmeester had de taak deze lantaarn iedere avond te ontsteken. Daarnaast moest de lamp iedere keer worden bijge­vuld. Bij stormweer gebeurde het regelmatig dat het licht uitging. De havenmeester moest dan door weer en wind opnieuw naar het havenhoofd om het licht te ontsteken. Het noordelijk havenhoofd was niet voorzien van een kustlicht. Het kustlicht moest volgens voorschrift vanuit zee tenminste op 1800 meter zichtbaar zijn. In 1947 werd de petroleumlantaarn op de Kop van ‘t Ende ver­vangen door een gaslicht. De vissersvereniging had in de voorgaande jaren vele keren aangedrongen op een goed functio­nerend kustlicht. Het knipperlicht brandde vanaf die tijd dag en nacht. De grote cilinder bevatte voor enkele jaren gas.

Na de inpoldering van Oostelijk Flevoland lag de Kop van ‘t Ende (door de vissers gewoonlijk ‘het ende van de haven’ genoemd!) in de polder. Het voormalig havenhoofd zou een blijvende herinnering moeten vormen aan Elburgs visserijverleden.

In het voorjaar van 1988 werd de Stichting Kop van ‘t Ende opgericht. Het doel van de stichting was om gelden bijeen te brengen voor de restauratie van het voormalig havenhoofd. Het plan werd uiteindelijk gerealiseerd mede door inspanning van het bestuur en leden van Arent thoe Boecop. De Kop van ‘t Ende is als het ware een verbinding tussen de geschiedenis van het oude Elburg en de jonge polder Oostelijk Flevoland.