info@visafslagelburg.nl
0525-684595
info@visafslagelburg.nl
0525-684595
Op deze website kunt u allerlei informatie vinden over de voormalige visafslag van Elburg. Sinds 11 september 1987 is het gebouw van de visafslag ingericht als (bescheiden) visserijmuseum. Het museum wil een herinnering zijn aan het visserijverleden van Elburg.
Na een hele warme, drukkende dag stap ik ’s avonds op de fiets, op weg naar de Westerwalstraat, waar ik heb afgesproken met Gerjan Ruijter (2000). Het begint net te regenen als ik aan de ouderwetse bel trek van het karakteristieke huis aan de rand van Elburg Vesting waar Gerjan woont. Hartelijk word ik onthaald. We hadden elkaar bij het honderdjarige jubileum van de Visafslag al even ontmoet, dus we kenden elkaar al van gezicht. Met een glas water ter verkoeling nemen we plaats aan de keukentafel, waar ik Gerjan meteen maar uit de doeken doe dat dit mijn eerste interview ooit is en daarom van plan ben om er een gezellig vraaggesprek van te maken.
We schrijven eind juni 2016. Het is de vooravond van de Brexit, waardoor Groot-Brittannië uit de Europese Unie zou stappen. Gerjan, 16 jaar oud, zit middenin zijn laatste actieweek op school, waarin nog even gescoord moet worden. Het einde van klas 4 is in zicht, waarbij hij op het vwo het N&T-profiel (natuur en techniek) volgt. Het leren gaat hem goed af, en hij heeft genoeg vrije tijd om zich daarnaast nog te wijden aan tekenen, schilderen (acryl), schrijven (fantasy en gedichten), koken, bakken, het Zeemanskoor en last but not least de Visafslag. Een veelzijdige jongen blijkt voor me te zitten – een echte all-rounder.
Vernoemd naar opa Jan Ruijter en opa Gerrit van Triest is Gerjan een geboren en getogen Elburger, die al op menig terrein zijn mannetje staat. Vanwege zijn jeugdige leeftijd is hij vaak de jongste deelnemer, maar daar staat hij boven. ‘Als ik graag wil meedoen aan iets, zie ik al snel wat dat kan zijn’, zegt Gerjan. Zijn open houding en slagvaardigheid maken dat hij makkelijk zijn draai kan vinden. Betrokken op de stad en haar geschiedenis, is Gerjan naast suppoost bij de Visafslag ook vrijwilliger bij Museum Elburg, waar hij in de schoolvakanties allerhande klusjes doet.
Aan het begin van klas 3-vwo kwam hij binnen bij de Visafslag, vertelt Gerjan. Als vrijwilliger bij de Botterdagen en hulpje bij het afslaan van de verse vis maakte hij zijn uren voor de MaS (maatschappelijke stage) in 2015. Vanwege de interesse voor het visserijverleden en de familiegeschiedenis van moeders kant, bleek de MaS een opstapje voor hem, en is hij als vrijwilliger bij de Visafslag gebleven. Ingedeeld als suppoost draait Gerjan een paar keer per jaar mee in het suppoostenteam.
Gerjan demonstreert de afmijnklok.
De EB58.
Met een infoboekje over Visafslag Elburg op zak en door de
samenwerking met de oudere suppoosten, die vanwege hun leeftijd veel ervaring
en kennis over het visserijverleden hebben, heeft Gerjan de geschiedenis van de
Visafslag leren kennen en waarderen. Goed beslagen ten ijs speelt hij handig in
op groepen, die bij het museum graag een rondleiding willen hebben. ‘Elke keer
is weer anders, omdat de mensen anders zijn’, stelt Gerjan. ‘Ik vind het
belangrijk dat de geschiedenis van de Elburger visserij behouden blijft,’ zegt
hij, ‘de verhalen van toen, van vissers die er niet meer zijn.’ Het zijn
Gerjans motieven om zich voorlopig te blijven inzetten voor de Visafslag.
‘Kun je me uitleggen van wie jij er eentje bent?’ vraag ik hem halverwege. Gerjan benoemt met name de lijn naar moeders kant en pakt de ‘Botterbijbel’ (Historie van de Elburger vissersvloot, WvN) erbij. Hij bladert, totdat hij bij de EB 58 uitkomt: de botter van de familie Van Triest. ‘Opa van Triest is vorig jaar overleden’, vertelt Gerjan. ‘Opa vertelde niet veel over zijn vissersverleden. Ik had een goede band met hem, hoewel hij dementeerde’. Gerjan pakt een foto van zijn opa, die op het prikbord in de keuken hangt en legt het voor me op tafel. Als ik vraag of hij dan misschien andere inspirerende vissersverhalen kent, vertelt hij het verhaal dat zich afspeelde in de Tweede Wereldoorlog, waarbij een Engels vliegtuig werd neergeschoten en ’s nachts, vlakbij een Elburger botter, in de Zuiderzee neerstortte. Het is het bekende verhaal uit een van de dagboeken van oud-visser Jacob Westerink, die vroeger op de EB 51 voer.
De lucht betrekt, terwijl ik mijn laatste aantekeningen maak en door het raam met glas-in-lood naar buiten kijk. Mooi hoe sommige jonge mensen gevoelig zijn voor de verhalen van vroeger, realiseer ik me. En ook dat verhalen nog steeds leven. Men zegt weleens: ‘De jeugd heeft de toekomst’. Maar dat niet alleen … De jeugd heeft ook een verleden. En heel specifiek in Elburg: een verleden waar ze trots op kunnen zijn!
– Gerjan Ruijter